Ik loop weer ontzettend achter met al m’n verhalen. Inmiddels ben ik nu aangekomen in Rai Valley daarover later meer. Wellington, de hoofdstad van NZ. Na eerst één nacht in een minder gezellig hostel te hebben geslapen. Hing totaal geen sfeer, midden in het centrum dat dan weer wel. Daarna verkast naar het kleurrijke Rosemere Backpackers, na een flinke wandeling met wegen die je volgens mij alleen in San Francisco ziet, tijd om uit te puffen!
Voordat ik in Wellington aankwam ben ik van Taupo naar River Valley gegaan met Kiwi Experience. Onderweg nog even gestopt in de stromende regen in Tongariro National Park naar een kleine waterval gelopen. Het hostel waar we naar toe gingen staat in de middle of nowhere met een onzettend bochtige wegen met schapen tot zover je kunt kijken.
Ben er die dag achter gekomen dat ik dus toch wagenziek kan worden, verder daarna alles ok hoor. Daar aangekomen moest we ook nog een stuk lopen, de bus kon namelijk niet verder komen. Het hostel was prima, een soort van ranch idee maar dan ontzettend ecologisch verantwoord.
In de bus weer een hoop nieuwe mensen leren kennen. Het idee kwam om een stuk te gaan wandelen, maar het was wel een behoorlijke steile berg. Na over de rivier gesjeesd te zijn met een soort van karretje aan staalkabels kon de wandeling beginnen. Uiteindelijk was het echt de moeite waard, al regende het flink die middag. In de avond heerlijke maaltijd in het hostel, beetje met een gitaar die een snaar miste gespeeld en potje gekaart. Foto’s zijn te bekijken onder River Valley.
De dag erna op weg naar Wellington, met onderweg de film The World’s Fastest Indian, een Nieuw Zeelandse feel good movie met Anthony Hopkins. In Wellington na ingecheckt te hebben eerst in m’n eentje wat gegeten. Kon het echt niet laten weer keer bij Burger Fuel te gaan eten. Soort van keten met overheerlijke hamburgers: zeg maar 100x beter dan McDonalds.
De rest van de avond ben ik met met een Duits meisje wat gaan drinken in de stad, na wandeling door de haven. Erg gezellige uitgaansstad maar uiteindelijk niet al te laat gemaakt, vermoeiende maar leuke dag! Toen ik thuis kwam nog even snel m’n hostel voor de volgende dag geboekt.
De volgende morgen een flink misverstand in het hostel toen ik aankwam, had namelijk van te voren ‘s morgens gebeld om m’n boeking te bevestigen. Prima, je hebt een bed kom maar langs. Toen ik daar aankwam was het hostel vol, yo bedankt! Daarna om de hoek uiteindelijk een ander hostel gevonden. Leuke ontvangst daar met paar gasten die om 11 uur ‘s ochtends aan de whisky cola zaten. Even dacht ik, waar ben ik nu dan terecht gekomen, maar het bleek een prima hostel.
De tweede dag door de vele winkelstraten van Wellington gelopen was nog opzoek naar een nieuw vest. Die dag verder niet echt iets kunnen vinden. Daarna met samen met het Duitse meisje het Te Papa museum bezocht, een heel groot en uitgebreid museum waar we alleen de eerste twee verdiepingen hebben bekeken. Het was veel te mooi weer, daar moesten we dan ook maar van genieten. ‘Windy’ Wellington is namelijk berucht om z’n koude en slechte weer.
Gelukkig waren de weergoden de hele week erg goed gezind. Zondag weer een keer tijd voor een korte wandeling door de haven, waar op dat moment een klein festival bezig was, heerlijke panini als lunch. Daarna met de kabeltrein omhoog en wandeling terug samen met een Nederlands meisje. In de morgen zijn we nog naar Weta Cave geweest. De productiemaatschappij die voor films als the Lord of the Rings allerlei kostuums en effecten maakt. Heel gaaf om te zien.
Op maandag ben ik gaan mountainbiken, iets buiten de stad zat een MTB winkel waar ik de fiets kon huren. Met de stadsbus daar naar toe, er reden van die trolleybussen zoals in Arnhem.
Het was die dag echt super weer, volop zon. Maar altijd braaf aan altijd je regenjas en een extra laag vest meeneemt. Het weer is altijd onvoorspelbaar. De MTB tracks waren weer ontzettend gaaf, komt er op neer dat ik voor het eerst een serieuze berg heb beklommen met de mountainbike. Flinke hellingen aan de zijkant, maar man wat een uitzicht!
Na een uurtje rijden begon het weer om te slaan, hard te waaien en de zon verdween achter de wolken. Toen ik bijna aan de top was begon het echt te spoken. Ik reed inmiddels in de wolken die van de andere kant van de berg kwamen opzetten. Het wachten was dat ik Gollum (foto) zou tegen komen op de smalle paadjes met veel keien. Had ik nu toch maar de full suspension mountainbike genomen.
Het weer bleef gelukkig prima, het was alleen wat frisser. Op de top waaide het erg hard, dus snel aan de afdaling begonnen. Kon door de bewolking ook niet veel zien van het uitzicht. Uiteindelijk op de terugweg waren de scholen uit. Deze kids moesten ook allemaal mee met dezelfdebus. Blij dat ik m’n iPod ook in m’n tas had gestopt.
Balen was dat ik tijdens de rit heel licht m’n enkel heb verstuipt met afstappen. Tijdens de tocht nergens last van, wandeling naar het hostel ook prima. Maar na een wandeling naar de supermarkt kon ik er echt niet meer op staan. Wat gekoeld met ijs en m’n reddende engel Julia is sportlerares en had een soort van pijnstiller in gelvorm. Dagje rust gehouden en daarna ging het stukken beter.
Volgens mij is dit het langste verhaal tot nu toe… Sorry als jullie vermoei met al m’n (dagboek) verhalen. Probeer snel m’n foto’s up te daten. Kijk dan ook vooral onder het Photo kopje op de website! Verwacht snel weer een stukje wil echt bij blijven namelijk. Later meer over Abel Tasman National Park, Nelson, de overtocht naar Picton en Rai Valley.
